Το μεγαλύτερο σε διάμετρο αγγείο του ανθρωπίνου σώματος, που ξεκινάει από την καρδιά και δίνει όλους τους λοιπούς κλάδους για την αιμάτωση όλων των οργάνων είναι η αορτή. Ο διαχωρισμός της αορτής είναι μια οξεία κατάσταση, κατά την οποία μια μικρή ρήξη στον εσωτερικό χιτώνα του αγγείου έχει ως αποτέλεσμα αίμα να εισχωρήσει, λόγω της ταχύτητας και της αυξημένης πίεσης, και να διαχωρίσει τον έσω χιτώνα από τον μέσο χιτώνα της αορτής. Η διαδικασία αυτή εξελίσσεται γρήγορα καθώς η ροή του αίματος προκαλεί όλο και μεγαλύτερη αποκόλληση στις 2 ως άνω επιφάνειες. Η νόσος απαντάται συχνότερα σε άνδρες ηλικίας 60/70 ετών και χαρακτηρίζεται από αυξημένη θνητότητα, η οποία αυξάνει καθώς περνάει ο χρόνος από την έναρξη του φαινομένου.

Συμπτώματα  
Η νόσος δεν παρουσιάζει ειδικά συμπτώματα, αλλά μιμείται άλλες καταστάσεις (π.χ. έμφραγμα του μυοκαρδίου, αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο, οξεία κοιλία).

Μπορεί να εκδηλωθεί ως:
Έντονο διαξιφιστικό άλγος στη μεσότητα του θώρακα ή ανάμεσα στις ωμοπλάτες
Αιφνίδια απώλεια συνειδήσεως
Αιφνίδια απώλεια της όρασης ή διαταραχή της ομιλίας
Έντονο κοιλιακό άλγος στις περιπτώσεις όπου ο διαχωρισμός αφορά και το τμήμα της κοιλιακής αορτής

Ο διαχωρισμός της αορτής χωρίζεται σε δύο μεγάλες κατηγορίες ανάλογα με το εάν το σημείο τραυματισμού στο εσωτερικό του αγγείου είναι στα πρώτα εκατοστά της πορείας της αορτής (ανιούσα αορτή) / Τύπος Α / ή όχι Τύπος Β κατά Stanford

Αίτια
Στους συνηθέστερους παράγοντες κινδύνου συγκαταλέγονται
Η διάταση και λέπτυνση (ανεύρυσμα) ενός τμήματος της αορτής
Η αρρύθμιστη υψηλή αρτηριακή πίεση
Η υπερχοληστεριναιμία
Τα νοσήματα του συνδετικού ιστού
Η παρουσία δίπτυχης αορτικής βαλβίδας
Η χρήση ψυχοτρόπων ουσιών (κοκαΐνη)
Συγγενή σύνδρομα (Turner, Down, Marfan, Ehlers Danlos, Loeyes Dietz)

Διάγνωση
Στην διάγνωση της νόσου πρωταρχικό ρόλο κατέχει η κλινική υποψία, καθόσον τα συμπτώματα δεν είναι ειδικά. Η απλή ακτινογραφία θώρακος σε ποσοστό 80% και ένας ειδικός αιματολογικός δείκτης (D Dimmer) κάτω από προϋποθέσεις μπορούν να θέσουν την υποψία του διαχωρισμού της αορτής. Η αξονική τομογραφία, η μαγνητική τομογραφία και ο υπέρηχος καρδιάς είναι οι εξετάσεις εκλογής που θέτουν την διάγνωση της νόσου και συμβάλουν στον σχεδιασμό της θεραπευτικής αντιμετώπισης. Αξίζει να σημειωθεί πως σε αρκετές περιπτώσεις η διάγνωση είναι αποτέλεσμα ενός διαθωρακικού υπερήχου καρδιάς που πραγματοποιείται στα πλαίσια εξωτερικού ιατρείου.

Αντιμετώπιση
Η θεραπεία της νόσου είναι χειρουργική στις περιπτώσεις Τύπου Α  και συντηρητική/ φαρμακευτική στις περιπτώσεις Τύπου Β. Στόχος της χειρουργικής θεραπείας είναι να αντικατασταθεί το τμήμα της ανιούσας αορτής σε άλλοτε άλλο μήκος που φέρει την ρήξη στον εσωτερικό χιτώνα ώστε να σταματήσει η επέκταση του φαινομένου. Η αντικατάσταση της αορτής γίνεται με την χρήση συνθετικού μοσχεύματος και είναι μια σύνθετη διαδικασία κατά την οποία η αιματική ροή στον εγκέφαλο, τα λοιπά όργανα του σώματος αλλά και προς την ίδια την καρδιά διατηρείται σε αυστηρά καθορισμένα όρια με την βοήθεια ειδικών συστημάτων / μηχανημάτων.

Η διακοπή του καπνίσματος, η διατήρηση της χοληστερίνης σε χαμηλά επίπεδα, η ρύθμιση της αρτηριακής υπέρτασης, η απώλεια βάρους για υπέρβαρους ασθενείς, η συχνή αεροβική άσκηση, η επιμελής λήψη των χορηγούμενων φαρμακευτικών σκευασμάτων και η καθοδήγηση από τον κλινικό ιατρό αποτελούν τις βασικές παραμέτρους που εξασφαλίζουν την αποτελεσματική πρόληψη της νόσου.